Anne ve Baba olduğumuzda çocuğumuzu büyütürken nihai hedefimizin, Kendine güvenen ve kendi yeterliliğine inanan, Kendi ile barışık, komplekslerden arınmış, Kendi duygu ve düşüncelerini, hata yapmaktan, eleştirilmekten korkmadan ifade edebilme cesaretine sahip, Neyi istediğinden ya da neyi istemediğinden emin olabilen, Bulunduğu yaşın, durumun ve dönemin gereklerine göre sorumluluk alan ve sorumluluklarını sonuna kadar sürdüren, Arzularına ve hedeflerine ulaşmak için çabalamaktan vazgeçmeyen( inatlaşma değil), Bütün bunların yanında ölçüyü kaçırmadan, kendisine ve çevresine duyarlılığı kaybetmeden, kendi hayatını ertelemeden yaşayabilen bir insan canlısı yetiştirmek olduğunu düşünüyorum. Çünkü, ertelenen şeyler içerisinde telafisi olmayan tek şeyin; yaşamadığımız, yaşayamadığımız, belki de sonraki zamanlarda hep daha iyisini yaşayacağımız hayaline inanarak kendimizi avuttuğumuz, fakat hiç bir zaman da hayal ettiğimiz gibi yaşayamadığımız, kendi hayatımız olduğuna inanıyorum.